Nawierzchnie w ogrodzie zużywają się szybciej niż podłogi w domu czy elewacja i po 15-20 latach konieczna może być wymiana. Gdy podejmiemy decyzję o wymianie części lub wszystkich nawierzchni w ogrodzie, możemy wymienić je na podobne lub zupełnie inne.

Nie urządzając od nowa całego ogrodu, można wybrać zupełnie inne nawierzchnie, z innych materiałów i w innych kolorach - i w ten sposób zmienić odbiór wizualny posesji. Jest to też okazja, by zadbać o bezpieczeństwo w ogrodzie i łatwość jego użytkowania - nowe nawierzchnie mogą być mniej śliskie po deszczu i mniej wchłaniać zabrudzenia (np. oleje samochodowe na podjeździe). Warto mieć świadomość, że wymiana nawierzchni w ogrodzie to nie czynność czysto techniczna - warto zatrudnić do tego projektanta ogrodów. To spora inwestycja i efekt powinien być zadowalający zarówno pod względem trwałości materiałów, jak i wizualnie. Należy też wynająć profesjonalną ekipę, która je ułoży - sprawdzonych brukarzy, a najlepiej firmę zajmującą się wykonywaniem całych ogrodów.

Beton

Dostępny w formie kostki brukowej lub płyt, jest materiałem trwałym oraz łatwym do ułożenia i pielęgnacji. O popularności kostki betonowej decyduje cena, duży wybór kształtów (m.in. kwadraty, prostokąty, sześciokąty i trapezy), wielkości i kolorów (od szarości i beżów po brązy i czerwienie), a także faktur (kostka tzw. odbijana imituje kamień, a płukana jest szorstka i stanowi nawierzchnię antypoślizgową). Produkowana jest w odmianach jedno- oraz dwuwarstwowych. Pierwsze z nich barwione są w masie (cały element ma ten sam kolor), drugie kolor mają jedynie w warstwie licowej (w kostce dobrej jakości ma ona grubość przynajmniej 5 mm). Obie warstwy muszą być dobrze związane z warstwą spodnią.

Kamień naturalny

Najbardziej popularnymi elementami kamiennymi wykorzystywanymi do tworzenia alejek w ogrodach są kostki granitowe, ale na rynku dostępne są również kostki bazaltowe (bardzo śliskie po deszczu), marmurowe, kwarcytowe, porfirowe, a także wykonane ze sjenitu, piaskowca (wymaga impregnacji) i serpentynitu. Kostka kamienna ma kształt regularnych sześcianów, ale w przeciwieństwie do kostki betonowej nie jest idealnie równa. Powstaje bowiem nie w wyniku cięcia, a łupania skał. Wymiary poszczególnych kostek mogą różnić się nawet do 3 cm. Na rynku spotykana jest także kostka tzw. rustykalna - o zaokrąglonych krawędziach. Drobne elementy kamienne mogą mieć powierzchnię gładką, surowo-łupaną albo szorstką (uzyskuje się ją dzięki procesom płomieniowania, groszkowania lub piaskowania).

Klinkier

Materiał ten ma piękne, szlachetne barwy (od tradycyjnej czerwieni, poprzez żółć i pomarańcz, po brąz i grafit oraz odmiany cieniowane), cenione przez projektantów ogrodów. Za szczególną zaletę klinkieru należy też uznać jego odporność na działanie substancji ropopochodnych - dlatego materiał ten znakomicie nadaje się na podjazdy. Klinkier ma także szereg innych zalet - odporność na ścieranie, małą nasiąkliwość oraz możliwość stosunkowo łatwego usuwania zanieczyszczeń z jego powierzchni. Bruk klinkierowy nie traci swej barwy nawet po wielu latach, ponieważ jest ona efektem procesu wypalania, a nie dodanych barwników. Bywa, że jest pod tym względem trwalszy od betonu.

Na nawierzchnię ścieżek ogrodowych doskonale nadają się cegły klinkierowe, ale z materiału tego wykonywana jest również kostka brukowa o przekroju kwadratu, rombu lub trapezu.

Drewno i jego imitacje

Nawierzchnie alejek wykonane z drewna znakomicie współgrają z szatą roślinną ogrodu, a przy okazji są stosunkowo tanie. Z tych też powodów bywają chętnie stosowane przez inwestorów (pomimo niższej trwałości niż kamień lub beton). Drewno do wykonania alejek ogrodowych pozyskiwane jest najczęściej z robinii, sosny, dębu albo też gatunków egzotycznych. Minusem tego rodzaju nawierzchni jest to, że po deszczu są one wyjątkowo śliskie. Elementy drewniane wymagają regularnej konserwacji.

Najczęściej spotykany jest bruk drewniany (najczęściej dębowy). Oferowany jest najczęściej w formie kostek o bokach 6 cm. Poszczególne elementy są regularne, dzięki czemu powierzchnia alejki jest równa i bez prześwitów. Drugi rodzaj bruku drewnianego ma postać klocków o przekroju okrągłym. Ich grubość wynosi przeważnie około 10 cm. Wolną przestrzeń pomiędzy takimi elementami najlepiej jest wypełnić np. zmieloną korą. Warto również zabezpieczyć boczne krawędzie alejki przed rozsuwaniem się bruku. Takie obrzeża mogą być również wykonane z drewna albo - dla kontrastu - z innego materiału (np. kamienia).

Materiały sypkie

Do wykonania ścieżek w ogrodzie można użyć na przykład żwiru, ale także grysów: marmurowego (białego) lub bazaltowego (czarnego), tłucznia, a także klińca.

Decydując się na pierwszy z tych materiałów, należy pamiętać, że do wykonania ścieżek nie należy wybierać żwiru rzecznego. Jego ziarna są bowiem wyoblone - taki materiał nadaje się do dekoracji ogrodu (np. w ogrodach w stylu japońskim), ale nie na nawierzchnie. Tymczasem do wykonania alejek najlepsze jest kruszywo o krawędziach nieregularnych, ostrych. Dzięki temu znacznie lepiej się klinuje i ciąg komunikacyjny jest znacznie bardziej stabilny. Przy zastosowaniu odpowiedniego podłoża żwirem może być wysypany nawet podjazd.

Wśród zalet ścieżek ze żwiru oraz innych materiałów sypkich można wymienić: łatwość samodzielnego wykonania, stosunkowo niewielki koszt, dobre współgranie wizualne z innymi materiałami wykorzystywanymi w ogrodzie (kamieniami, drewnem) i roślinami.

Materiały te mają również swoje wady: stosunkowo niewielką trwałość w porównaniu z innymi materiałami, potrzebę okresowej pielęgnacji oraz dosypywania i ubijania materiału, konieczność usuwania chwastów zarastających alejkę, pylenie w okresach suszy oraz namakanie podczas intensywnych opadów.

Sorry, this website uses features that your browser doesn’t support. Upgrade to a newer version of Firefox, Chrome, Safari, or Edge and you’ll be all set.