Już sama nazwa tego drzewa - świerk serbski (Picea omorika) wskazuje, że ojczyzną jego jest Serbia (a także Bośnia), gdzie rośnie w górach Tara, na wapiennych zboczach północnych, na wysokości 900- 1700 m n.p.m., w środkowym biegu rzeki Driny. Teren ten jest objęty rezerwatem. Świerk serbski jest gatunkiem reliktowym (to znaczy, że występował już w trzeciorzędzie) i endemicznym - zajmującym tylko niewielki, ściśle określony obszar.
Świerk serbski to drzewo dorastające w naturze do wysokości 20 m (w wieku 70 lat) o bardzo wąskiej, prawie kolumnowej koronie. Gałęzie boczne są krótkie, łukowato wygięte z uniesionymi wierzchołkami. Igły wyraźnie spłaszczone, do 2 cm długości, z wierzchu ciemnozielone i błyszczące, od spodu z wyraźnymi białymi paskami woskowatego nalotu. W tych paskach znajdują się aparaty szparkowe. Gałązki z igłami sprawiają wrażenie dwubarwnych. Do uprawy na działkach polecamy, dostępną w szkółkach odmianę karłową Picea omorica 'Nana', która ma pokrój szerokostożkowy i gęstą, zwartą koronę. Rośnie bardzo wolno, drzewka 20-letnie osiągają 3 m wysokości.
Świerk serbski jest jednym z najpiękniejszych iglaków o bardzo efektownym pokroju korony, regularnie wąskiej, z łukowato powyginanymi gałęziami. Sadzony pojedynczo utrzymuje pełne ugałęzienie aż do samej ziemi. Dobrze rośnie na glebie żyznej i próchnicznej, o odczynie obojętnym a nawet alkalicznym, wszak w swojej ojczyźnie rośnie na wapiennym podłożu. W Polsce jest wytrzymały na niskie temperatury i nie cierpi od wiosennych przymrozków, bowiem późno rozpoczyna wegetację. Jest odporny na zanieczyszczenia miejskie i przemysłowe, dlatego dobrze rośnie w miastach. Znosi przesadzanie, gdyż tworzy wiązkowy system korzeniowy. Można bez obawy przesadzać okazy nawet 8-10-letnie, o wysokości 1,5-2 m, pod warunkiem, że dobrze odetniemy bryłę korzeniową.