Świerk kłujący (Picea pungens) należy do najczęściej sadzonych drzew w naszym kraju, zwłaszcza formy wyróżniające się srebrzystym zabarwieniem igieł (tzw. świerki srebrne). Bez przesady można powiedzieć, że świerk kłujący rośnie prawie w każdym ogródku od Bałtyku do Tatr. Jest to drzewo wysokości 15-20 m, o regularnej, stożkowatej, a u starszych drzew, szerokosłupowej koronie. Gałęzie są sztywne, płasko rozpostarte, osadzone na pniu pod kątem prostym, tworzą wyraźne piętra. Drzewa swobodnie rosnące ugałęzione są do samej ziemi.
Igły są sztywne, ostre, kłujące, długości 2-3 cm, ułożone promieniście dookoła pędów, barwy sinozielonej do srebrzystej. Szyszki wydłużone, cylindryczne, długości do 10 cm, jasnobrązowe, z cienkimi łuskami postrzępionymi na brzegach, zwykle obficie pokryte żywicą.
Picea pungens pochodzi z zachodniej części Ameryki Północnej. W Europie rozpowszechniony został bardzo szybko zdobywając powszechne uznanie dzięki pięknemu zabarwieniu igieł, odporności na niskie temperatury i suszę. Powszechnie rozmnażane są z nasion, ale wówczas należy prowadzić selekcję siewek i wybierać okazy o intensywnym, srebrzystym zabarwieniu igieł. Siewki rosną szybciej od form szczepionych, mają także bardziej regularny pokrój korony. W uprawie znane są liczne odmiany o bardzo intensywnym zabarwieniu różniące się także pokrojem korony i siłą wzrostu. Te ostatnie są rozmnażane przez szczepienie. Rosną one początkowo krzywo i muszą być podwiązywane do palika, a dopiero po pewnym czasie uzyskują regularny pokrój. Świerki szczepione są droższe od siewek, ponieważ czas ich produkcji jest znacznie dłuższy.
Świerk kłujący ma wiele odmian. Do najczęściej spotykanych należą:
Argentea - korona regularna, zwykle stożkowata, gałęzie ułożone płasko, zabarwienie igieł mniej lub bardziej jasno-srebrzyste, zwłaszcza na młodych przyrostach. Zwykle rozmnażana jest z nasion.
Glauca - korona regularna, stożkowata, gałęzie lekko podniesione ku górze. Igły srebrzystosine o różnym odcieniu. Rozmnażany również z nasion.
Glauca Globosa - forma karłowa (do 2 m wysokości), pokrój szerokostożkowaty, igły o barwie srebrzystoniebieskiej. Bardzo cenna do małych ogródków.
Hoopsii - korona stożkowata, igły o zabarwieniu niebieskobiałym. Jedna z najładniejszych odmian.
Koster - korona regularna, stożkowata. Gałęzie ułożone płasko w okółkach. Igły barwy intensywnie srebrzystoniebieskiej.
Wśród form świerka kłującego wyróżnia się odmiana Białobok, którego młode przyrosty w okresie rozwoju (maj-czerwiec) są intensywnie złocistożółte, później tracą zabarwienie i są srebrzyste. Świerk kłujący jest tolerancyjny na zanieczyszczenia a także suszę w glebie i powietrzu.