Sosna drobnokwiatowa (Pinus parviflora) pochodzi z Japonii gdzie od wieków sadzona była w parkach i ogrodach jako cenne drzewo ozdobne. Stare drzewa tworzą spłaszczone, parasolowate korony o niezwykle malowniczym pokroju. Niekiedy są nieco przycinane i formowane w duże bonsai. W swojej ojczyźnie jest to drzewo o wysokości 20-30 m, ale w Polsce rośnie wolno i wyrasta tylko do wysokości 5-7 m.
Korona sosny drobnokwiatowej w młodości jest stożkowata i gęsta, nisko osadzona, z wyraźnymi okółkami gałęzi. Kora na pniu gładka, u starszych drzew łuszczy się cienkimi płatami. Igły zebrane są po 5 w pęczku, długości 2-6 cm, zwykle silnie skupione (jakby ściśnięte), powyginane w różne strony w kierunku pędów, jasnozielone z niebieskim odcieniem, wyraźnie dwubarwne, zielone na zewnątrz, z białymi paskami od spodu. Szyszki małe (około 5-7 cm), rozmieszczone są pojedynczo lub po kilka na gałązkach. Pojawiają się już na młodych drzewkach i pozostają na gałęziach przez kilka lat.
Do Europy sprowadzona została w 1861 r. i przez wiele lat była sadzona tylko w kolekcjach dendrologicznych. W ostatnim czasie zaczęto doceniać jej walory ozdobne i na naszym rynku pojawiły się nie tylko drzewka z importu, ale także produkowane w szkółkach krajowych, zwykle szczepione.
Sosna drobnokwiatowa jest wytrzymała na niskie temperatury i odporna na rdzę wejmutkowo-porzeczkową, która atakuje sosny 5-cioigielne, a zwłaszcza sosnę wejmutkę. Jak większość sosen jest mało wymagająca co do gleby, ale w okresach długotrwałej suszy należy ją obficie podlewać. W naszych warunkach rośnie wolno.
Ze względu na swoje walory dekoracyjne, a przede wszystkim malowniczą sylwetkę, piękne, dwubarwne igły i wczesne obradzanie szyszek, może być ozdobą każdego ogrodu przydomowego i działkowego. Sadząc ją będziemy mieli oryginalną sosnę japońską wśród działkowych iglaków.