Nerina (Nerine) jest rośliną cebulową pochodzącą z południowej Afryki. Znaleziono tam ponad 30 dziko rosnących gatunków. Wieloletnia cebula neriny jest pokryta kilkoma suchymi łuskami. Wyrastają z niej wąskie liście długości do 30 cm i bezlistny pęd zakończony baldachem, złożonym z 6-12 pięknych kwiatów. Najbardziej znana jest silnie rosnąca nerina Bowdena (Nerine bowdenii) oraz kilka jej odmian hodowlanych, które kwitną na różowo, bladoróżowo lub biało.
Mniej okazała jest Nerine undulata (inaczej Nerine crispa) i jej odmiana Crispa Major o kwiatach z pofalowanymi brzegami płatków. Ze względu na karminową barwę kwiatów i silny wzrost ceniona jest Nerine samiensis. Cięte kwiaty wszystkich gatunków długo zachowują świeżość w wazonie.
Do sadzenia w ogrodzie najlepiej wybrać Nerine undulata, która zakwitnie we wrześniu, a więc jeszcze przed przymrozkami. Pora sadzenia cebul do gruntu przypada w połowie kwietnia. Korzenie nieco skracamy, a cebule sadzimy w odstępach co 20-25 cm w taki sposób, by ich „szyjki”, wystawały nad powierzchnię ziemi. Gdy wystąpią wiosenne przymrozki, rośliny warto osłonić, np. tunelikiem z folii. Latem neriny zasilamy 2-3-krotnie rozcieńczonym nawozem płynnym.
Zamiast bezpośrednio w gruncie, można uprawiać neriny w pojemnikach z ażurowym dnem. Do tego celu najlepiej nadaje się nerina Bowdena. Jej cebule sadzimy już w marcu i ustawiamy w chłodnym, jasnym pomieszczeniu. Po 15 maja pojemniki z roślinami wynosimy do ogrodu i zagłębiamy w podłożu do połowy wysokości. Jesienią rośliny przenosimy do chłodnego pomieszczenia. Kwiaty rozwiną się w październiku i będą zdobić roślinę przez 2-3 tygodnie.
Po kwitnieniu roślin usuwamy same kwiaty, pozostawiając całe szypułki kwiatostanowe. Stopniowo ograniczamy podlewanie, aż do całkowitego zasuszenia roślin. Obcinamy resztki liści (pozostawiając kilka centymetrów), a następnie wyjmujemy cebule z podłoża, nie obrywając korzeni; neriny przechowujemy w piasku lub trocinach do czasu sadzenia (w temperaturze około 5°C). Duże cebule tworzą co roku kilka przybyszowych, które można oddzielić po okresie spoczynku. Po 2 latach uprawy otrzymamy z nich kwitnące rośliny.
Najgroźniejszą chorobą neriny jest brunatna zgnilizna cebul, zwana także fuzariozą (brunatne, miękkie i jakby tłuste plamy na łuskach). Piętka chorej cebuli jest skorkowaciała, a korzenie dają się od niej łatwo oddzielić. Nerinę atakują także choroby wirusowe. Ich objawy to żółtawe smugi na liściach, zniekształcenie liści, osłabienie kwitnienia. W przypadkach obu chorób porażone cebule trzeba wyrzucić.